– Tradycja dotycząca Wiązanek Przełożonych Generalnych Zgromadzenia Salezjańskiego stanowi charakterystyczny element dziedzictwa Księdza Bosko. Ten wyraz uwagi i troski Ojca wobec swoich duchowych synów i córek ewoluował przez dziesięciolecia, korzystając z różnych środków i narzędzi, które pozwoliły jeszcze lepiej rozpowszechniać kierowane przesłania, ale zachował nienaruszoną swoją pierwotną formę: coroczne wydarzenie, które jednoczy całą Rodzinę Salezjańską, dające poznać aktualne priorytety w zakresie ewangelizacji i wychowania młodzieży.
Termin “wiązanka” (wł. strenna) ma tutaj znaczenie prezentu, a we włoskiej tradycji językowej, skąd się wywodzi, jest właściwie związany z prezentami świątecznymi. W kontekście piemonckim, w którym dorastał Jan Bosko, istniała w szczególności tradycja prezentu noworocznego, który głowa rodziny dawała swoim dzieciom, a mistrz swoim pracownikom. Dzień 1 stycznia był znany właśnie jako “dzień wiązanki”. I tak, w kontekście salezjańskim, “Wiązanka” stała się symbolicznym i znaczącym darem ofiarowanym przez Przełożonego Generalnego wszystkim członkom Zgromadzenia, a bardziej ogólnie, tym, którzy podzielają misję salezjańską na całym świecie. Ten jest ofiarowany w okresie Bożego Narodzenia, a dokładniej między Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem, mając zainspirować pracę duszpasterską w kolejnym roku.
Już od pierwszych dni istnienia Zgromadzenia Ksiądz Bosko rozumiał znaczenie zachęcania i motywowania swoich współpracowników poprzez różne gesty czułości i zainteresowania; ale nigdy nie był to tylko sposób wyrażania wdzięczności, lecz również sposób na zachęcenie do jeszcze większego zaangażowania na rzecz misji.
Z biegiem czasu “Wiązanka” przeszła znaczącą ewolucję. Od pierwszych myśli przekazywanych ustnie przez Księdza Bosko, przeszło się do mediów pisanych, następnie do mediów graficznych (plakaty), i wreszcie do mediów audiowizualnych, ze złożonymi i wyrazistymi scenariuszami, które służą do przekazywania całego przesłania w pociągającej formie.
W ostatnich dziesięcioleciach Przełożeni Generalni wybierali konkretne tematy dla swoich Wiązanek. Te odnosiły się do aktualnych kwestii duchowych, salezjańskich, kościelnych i społecznych, oferując cenne wskazówki jako pomoc w stawieniu czoła wyzwaniom związanym z teraźniejszością i przyszłością.
W ten sposób tradycja związana z Wiązanką pozostaje światłem nadziei i ukierunkowania dla wszystkich, którzy identyfikują się z wizją Księdza Bosko.
W kontekście czekającej nas prezentacji Wiązanki na rok 2024 ze strony obecnego Przełożonego Generalnego, kard. Ángela Fernándeza Artime, chcemy prześledzić historię poszczególnych Wiązanek, zaczynając od Księdza Bosko, a na jego następcach kończąc.
Posłużymy się w tym celu książką ks. Santo Russo “La strenna di Don Bosco e dei suoi Successori” (Messina, 2015, Nicolò Edizioni).Na jej bazie dokonamy przeglądu przesłań Przełożonych Generalnych na przestrzeni czasu, próbując uchwycić ich wrażliwość i szczególne punkty uwagi.
Będzie to sposób na ponowne odkrycie wartości, znaczenia i skuteczności przekazu zawartego w Wiązankach, a także – uhonorowania Księdza Bosko i jego Następców.
Źródło ANS
Refleksja misyjna autorstwa radcy generalnego ds. misji, ks. Alfreda Maravilli, porusza złożony, ale fundamentalny temat, jakim jest “zbawienie”.
"Credo”, które odmawiamy w każdą niedzielę, rozbrzmiewa w szczególny sposób w tym okresie przed Bożym Narodzeniem: “Dla nas i dla naszego zbawienia ... przyjął ciało z Maryi Dziewicy". Od momentu stworzenia Bóg prowadzi z ludzkością “dialog” dotyczący zbawienia, ponieważ pragnie, aby wszyscy zostali zbawieni. Odziedziczyliśmy jednak grzech pierworodny i jego wszystkie konsekwencje, a przez nasze grzechy oddalamy się od Boga.
Zbawienie nie jest ani samodoskonaleniem, ani samorealizacją, ani dobrostanem fizycznym czy ekonomicznym, ani pokojowym współistnieniem między narodami. Zbawienie to całkowite zjednoczenie z Trójcą Świętą, która ma imię i oblicze: Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel. Zaczyna się od wiary w Jego wcielenie, narodziny, nauczanie, śmierć i zmartwychwstanie. Jako “jedyny pośrednik między Bogiem a ludźmi” (1 Tymoteusza 2,5-6), Jezus nie tylko wskazuje nam drogę do spotkania z Bogiem. On sam jest Drogą, która w pełni przywraca naszą przyjaźń z Bogiem. Ale to nie koniec.
Zbawienie jest żywą relacją z Bogiem, która rodzi się w wierze, wyraża się konkretnie w chrzcie, opiera się na łasce, jest podtrzymywana przez nadzieję, rozwija się przez całe życie poprzez uczynki miłosierdzia i przynosi owoce w chwale. Jest to bycie nowym stworzeniem Boga. Jezus Chrystus uleczył to pęknięcie wynikające z grzechu i wprowadził nas w proces całkowitego przywrócenia Bożego podobieństwa w nas. Dzięki Jezusowi nasze relacje z Bogiem, z innymi i ze stworzeniem zostały uzdrowione i odnowione.
Jesteśmy pewni, że Bóg pragnie naszego zbawienia, wiernie pomagając nam swoją łaską. Istotnie, każdy nasz akt miłości wobec Boga i bliźniego jest inspirowany i podtrzymywany całkowicie przez Bożą łaskę. Nasze zbawienie jest zawsze inicjatywą Boga. Nie zapracowujemy na nie, ani na nie nie zasługujemy. Bóg działa pierwszy i skłania nasze serca, byśmy Mu odpowiedzieli, ale jesteśmy wolni, możemy przyjąć lub odrzucić Jego zaproszenie.
Dar zbawienia, podobnie jak ludzka przyjaźń, wiąże się z serią wyborów dotyczących miłości na dłuższą metę, by mogła się rozwinąć ta zaangażowana relacja. Nawet jeśli teraz wierzymy w Jezusa, nadal mamy wolną wolę, więc wciąż możemy odwrócić się od Boga. Każdego dnia naszego życia dokonujemy wyborów, które przybliżają nas lub oddalają od Boga. Jest to proces trwający całe życie, który wymaga naszej współpracy, aby powrócić do życia i kochania tak, jak żył i kochał Jezus. Ten nieprzerwany proces znajdzie swoje zakończenie dopiero w niebie, gdzie cieszyć się będziemy życiem wiecznym w doskonałej komunii z Bogiem.
Nasze współczesne społeczeństwo z trudem przyjmuje wiarę chrześcijańską, która głosi, że Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem i drogą zbawienia (Dz 4,12) całej osoby ludzkiej i całej ludzkości. Istotnie, Jezus staje się dla nas obecny w Ciele swoim, którym jest Kościół, podkreślając wyraźnie konieczność wiary i chrztu (LG, 14). Dlatego Kościół jest koniecznym środkiem, przez który otrzymujemy zbawienie przyniesione przez Jezusa Chrystusa. Nasze niedoskonałe zrozumienie Bożego daru zbawienia często prowadzi nas do pytania: Co z tymi, którzy nigdy nie słyszeli o Jezusie Chrystusie, Ewangelii czy Kościele? Wszystko, co jest dobre i prawdziwe w kulturach, narodach, nauce, technologii i ruchach, jest “ziarnem Słowa” (AG, 11), odbiciem “promienia tej Prawdy, która oświeca wszystkich” (NA, 2). Dlatego Bóg, w swojej miłości i miłosierdziu, obdarza swoją łaską tych, którzy, bez własnej winy, nigdy nie mieli okazji poznać Jezusa Chrystusa ani Jego Kościoła, ale szczerze szukają Boga i starają się w swoim codziennym życiu wypełniać wolę Bożą tak, jak ją znają dzięki nakazom sumienia (LG, 16). Duch Święty daje im możliwość zetknięcia się z misterium paschalnym Chrystusa “w sposób znany Bogu” (GS, 22; AG, 17) i zbawienia przez Zbawiciela, którego nie znają, ale który kocha ich tak samo mocno. Wręcz przeciwnie, ta możliwość, a także nasz szacunek i poważanie dla nich, nie może być przeszkodą w ich prawie do poznania osoby Jezusa Chrystusa, ani nie może nas zwolnić z misji dzielenia się z nimi ewangelicznym przesłaniem miłości i sprawiedliwości.
My, którzy przyjęliśmy dar zbawienia, jesteśmy przepełnieni wdzięcznością. Wyraża się to w naszym ukochaniu Jezusa i Jego ludu. Sprawiamy, że spojrzenie Jezusa staje się naszym własnym, płonącym miłością, która obejmuje cały Jego lud i posyła nas, abyśmy byli blisko życia ludzi. Niech nasze serca i życie będą wypełnione radością Ewangelii, abyśmy mogli głosić Dobrą Nowinę o naszym Panu Jezusie Chrystusie (EG, 1, 264, 268).
Do refleksji i dzielenia się:
1. Czy staram się codziennie wzrastać w przyjaźni z Bogiem?
2. W jaki sposób żyję naszą misją dzielenia się przesłaniem Ewangelii?
Źródło ANS
W dniu 8 grudnia, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP, w Bazylice Najświętszego Serca w Rzymie kardynał Ángel Fernández Artime, Przełożony Generalny Salezjanów Księdza Bosko, przewodniczył uroczystej Mszy świętej.
Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP zawsze była bardzo bliska światu salezjańskiemu, ponieważ w tym dniu, pod opieką Niepokalanej Dziewicy, zrodziło się Oratorium Salezjańskie. W tym roku, aby uczcić tę ważną rocznicę, Przełożony Generalny postanowił odprawić Mszę św. ze wspólnotą z “Sacro Cuore”, co uczynił w koncelebrze z salezjanami z Siedziby Generalnej.We Mszy św. uczestniczyli liczni wierni.
W czasie homilii, dziesiąty następca Księdza Bosko nawiązując do Ewangelii z dnia, przeanalizował rozmowę między Archaniołem Gabrielem i Matką Bożą, wskazując na cztery postawy Maryi, które mogą nas wiele nauczyć.
- Zwrot “Raduj się Maryjo” (Bądź pozdrowiona) wyraża radość, która jest postawą czyniącą serce szczęśliwym, ponieważ Bóg chce, aby Jego dzieci zawsze były radosne, daleko od smutku i melancholii. Maryja jest radosna, ponieważ zawierzyła.
- Zwrot “Nie znam męża” wyraża naturalną obawę Dziewicy wobec tego, czego nigdy nie doświadczyła. Tutaj kardynał dostrzegł pełne człowieczeństwo Maryi, ponieważ doświadczeniem każdego człowieka w obliczu Bożego planu jest wyrażanie obaw, które są normalną reakcją, są wiarygodne i uzasadnione.
- Zwrot “Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego” rozwija tę myśl: podczas gdy sprzeciw jest możliwy, obszar tego, co niemożliwe nie należy do człowieka, to pozostaje w gestii Boga i Jego działania. “On podejmuje inicjatywę, On działa, On stwarza” - powiedział Przełożony Generalny.
- I wreszcie zwrot "Oto ja służebnica Pańska”. Maryja wypowiadając te słowa, otwiera się na przyjście Zbawiciela i realizację Bożego planu zbawienia ludzkości. “Tak” Maryi jest warunkiem, dla którego Bóg może przyjąć ciało, może zamieszkać wśród ludzi. “Również Pan prosi nas o nasze ‘tak’” - dodał dziesiąty następca Księdza Bosko, zachęcając wszystkich do odpowiadania Bogu z taką samą prostotą i ufnością, jak to uczyniła Maryja.
Zgodnie z salezjańską tradycją, po Mszy św. Przełożony Generalny i obecni tam salezjanie zgromadzili się pod obrazem Matki Bożej wewnątrz Bazyliki, aby wspólnie odmówić “Zdrowaś Maryjo”, przywołując tamto pierwsze “Zdrowaś Maryjo”, które odmówił Ksiądz Bosko z Bartłomiejem Garellim w zakrystii kościoła św. Franciszka w Turynie, od czego wszystko się zaczęło…
Źródło ANS
W dniach 22-25 listopada w Krakowie odbyło się Spotkanie Delegatów Inspektorialnych Salezjanów (SDB) i Córek Maryi Wspomożycielki (FMA) ds. Rodziny Salezjańskiej z przedstawicielami innych Grup Rodziny Salezjańskiej z Regionu Europa Środkowa i Północna. Było to jedno z cyklu spotkań, jakie odbyły się dla różnych regionów salezjańskiego świata w październiku i w listopadzie.
Uczestnicy, którzy brali udział w tym spotkaniu, przybyli z inspektorii Polski, Niemiec, Północnej Belgii i Holandii, Chorwacji, Słowacji, Słowenii, Węgier i Malty. Reprezentowane były grupy Salezjanów, Córek Maryi Wspomożycielki, Salezjanów Współpracowników, Stowarzyszenie Maryi Wspomożycielki (ADMA), Byli Wychowankowie Salezjanów i Córek Maryi Wspomożycielki, Ochotniczki Księdza Bosko (VDB), Wspólnota Misji Księdza Bosko (CMB) i Wspólnota Kontemplacyjna Maryi z Nazaretu (FCMN).
“Kroczyć razem jako Rodzina Salezjańska” było mottem, które towarzyszyło temu spotkaniu, podobnie zresztą jak to miało miejsce w przypadku innych regionów Zgromadzenia. Refleksja nad sytuacją Rodziny Salezjańskiej w Regionie, nad napotykanymi problemami i dzielenie się licznymi dobrymi praktykami, które są wdrażane, pozwoliły na przyjrzenie się pojawiającym się wyzwaniom i wyciągnięcie pewnych wniosków w perspektywie nadchodzących lat. Między innymi te są następujące:
– Wyjść od rzeczywistości, jakiej doświadczają ludzie młodzi i ich rodziny, spoglądając na nią oczyma Boga. Żadnej krytyki, żadnej nostalgii za minionymi czasami. Wręcz przeciwnie, zająć postawę proaktywną wprowadzając w życie naszą głęboką charyzmatyczną tożsamość wychowawczą i ewangelizacyjną.
– Utrzymywać ścisłe relacje na polu współpracy z osobami odpowiedzialnymi za duszpasterstwo młodzieży w różnych projektach, zwłaszcza tych, w których grupy Rodziny Salezjańskiej mogą wnieść szczególny wkład, jak na przykład towarzyszenie i ukierunkowanie powołaniowe.
– Angażować się we wszystko, co dotyczy wspólnej formacji ze świeckimi, w pogłębianie wiedzy o Rodzinie Salezjańskiej i charyzmatycznej specyfice grup, które ją tworzą, a także w formację ich członków, zwłaszcza grup świeckich.
– Nadać nowy impuls radom inspektorialnym i lokalnym jako narzędziom refleksji i ożywienia Rodziny Salezjańskiej na terytorium oraz przeanalizować propozycję skuteczniejszej koordynacji Rodziny Salezjańskiej w Regionie, biorąc pod uwagę jej specyfikę kulturową i religijną.
W czasie spotkania było dużo czasu na dzielenie się refleksjami dotyczącymi tożsamości i misji VDB, FCMN i CMB; ta ostatnia przygotowuje się do rozpoczęcia misji na Ukrainie.
Spotkanie było koordynowane przez ks. Joana Lluísa Playę, Delegata Przełożonego Generalnego ds. Rodziny Salezjańskiej, a prowadzili je członkowie zespołu Sekretariatu: Dominic Nguyen, Delegat Światowy Salezjanów Współpracowników i Byłych Wychowanków Salezjańskich; s. Leslye Sandigo, Radna Generalna ds. Rodziny Salezjańskiej; oraz s. Lucrecia Uribe , Delegatka Światowa ds. Salezjanów Współpracowników i s. Gabriela Patiño.
Ten czas obrad, dyskusji, modlitwy, chwil przeżytych w klimacie rodzinnym zrodził cenne doświadczenie komunii i duchowości, które było udziałem wszystkich uczestników. Były to dni wzmocnienia posługi animacji i towarzyszenia, która ma być realizowana w sposób coraz bardziej synodalny; dni, w których można było oddychać i żyć cennym darem Rodziny Salezjańskiej, który Duch Święty, za pośrednictwem Księdza Bosko, dał Kościołowi dla dobra młodzieży i ludu.
Wszyscy bardzo docenili gościnność, jakiej udzielili im Salezjanie z Seminarium w Krakowie. Szczególne podziękowania za okazaną pomoc i współpracę należą się ks. Zygmuntowi Kostce, Wikariuszowi ks. Inspektora i Delegatowi inspektorialnemu ds. Rodziny Salezjańskiej, oraz ks. Januszowi Zapale, Sekretarzowi Radcy Regionu Europa Środkowa i Północna.
Źródło ANS