20 kwietnia zmarł Roman Gunicki, najstarszy mężczyzna w parafii Różanystok i zapewne najstarszy salezjanin współpracownik w prowincji. Pogrzeb odbył się w niedzielne popołudnie 22 kwietnia. Mszę św. odprawił i kazanie wygłosił ks. Adam Wtulich, proboszcz i delegat CL SSW. Przemawiając do wiernych licznie zgromadzonych w różanostockiej bazylice stwierdził, że żegnany jest człowiek, który dobrze i godnie przeżył swoje długie życie. Przypomniał jego związek z salezjanami z okresy dwudziestolecia międzywojennego, gdy był uczniem i absolwentem prowadzonego przez nich gimnazjum. Poznał go bliżej z tej racji, że od początku swojej pracy duszpasterskiej w Parafii Ofiarowania NMP odwiedzał go w pierwsze piątki miesiąca Na zakończenie Eucharystii słowa ostatniego pożegnania wypowiedział Tadeusz Możejko, koordynator Centrum Lokalnego Stowarzyszenia Salezjanów Współpracowników i Salezjanek Współpracownic w Różanymstoku. Wyraził wdzięczność za jego udział w powstaniu i rozwoju świeckiej gałęzi rodziny salezjańskiej w II połowie lat siedemdziesiątych oraz wkład w przygotowania do koronacji cudownego obrazu Matki Bożej Różanostockiej w 1981 roku. Podziękował też za trwanie przy wspólnocie SSWiW w Różanymstoku poprzez modlitwę oraz ofiarowane dolegliwości i cierpień. Poprosił też o wstawiennictwo za Rodzinę Salezjańską w Różanymstoku od chwili, gdy przekroczy progi domu Ojca w Niebie.

Roman Gunicki urodził się 15 listopada 1918 roku w Wilnie, ochrzczony został w Parafii św. Kazimierza. Jego rodzice Jan i Maria z domu Jabłońska zginęli w wyniku działań wojennych, najprawdopodobniej w trakcie wojny polsko-bolszewickiej. Roman jako dziecko trafił do sierocińca prowadzonego przez księży marianów. Dzieciństwo przeżył w Warszawie. Tam ukończył szkołę podstawową a w 1934 roku trafił do Gimnazjum im. Piusa X w Różanymstoku prowadzonego przez księży salezjanów. Maturę zdał w 1938 roku i następnie dostał się na studia do Torunia. Wybuch II wojny światowej przerwał studiowanie. Okres okupacji spędził w Warszawie oraz Grodziszczanach. Po wojnie przez pewien czas przebywał na Prusach, w Krzyżanach koło Rynu.

4 czerwca 1950 roku w Parafii Ofiarowania NMP w Różanymstoku zawarł sakramentalny związek małżeński z Janiną Pastewską pochodzącą z Grodziszczan. Poznał ją jeszcze w czasach gdy był gimnazjalistą. Od 1952 prowadził wraz z małżonką gospodarstwo rolne. W ich małżeństwie urodziło się 4 synów: Andrzej, Mieczysław, Stanisław i Jan. Jego pracowitemu życiu towarzyszyła głęboka wiara i miłość do Matki Bożej. Przez 43 lata był salezjaninem współpracownikiem, przez wiele lat występował w chórze parafialnym założonym i prowadzonym przez ks. Czesława Szulima. Była jednym z inicjatorów budowy kamiennych kapliczek różańcowych wokół kościoła i wniósł duży wkład w ich powstanie. Należał do grona Byłych Wychowanków Salezjańskich oraz Towarzystwa Przyjaciół Młodzieży Szkół Wyższych. Dom państwa Gunickich był zawsze otwarty dla kolegów ze szkolnej ławy. Gospodarz był bowiem współorganizatorem wielu spotkań absolwentów i byłych uczniów gimnazjum różanostockiego. Jednym z bardziej znanych jego kolegów był Józef Łotowski, artysta malarz i rzeźbiarz oraz autor znanej książki „Sanktuarium Różanostockie”.

Tadeusz Możejko